Omvergeworpen in aanval: FOCUS-online-verslaggever over de slechtste avond van het WK voor clubs

Natuurlijk wil je als sportverslaggever de krantenkoppen halen. Zeker als je naar de VS reist voor een toernooi zoals het WK voor clubteams. Ik heb daar negen wedstrijden gezien: alle acht hier in het Hard Rock Stadium in Miami en de 0-0 gelijkspel met Dortmund in het MetLife Stadium in New Jersey. De prestaties waren niet altijd belast met vermakelijkheidsbelasting. Maar zo gaat dat nu eenmaal op een toernooi: je weet nooit wat je te wachten staat. En soms krijg je een klap in je gezicht.

Vrijdagavond werd ik op Miami Beach aangevallen en mishandeld door een dakloze man. Zijn vuist sloeg me in mijn gezicht en rug. Ambulancepersoneel behandelde me snel en de politie kon de aanvaller arresteren.

Sindsdien volg ik het WK voor clubs met blauwe plekken, een gekneusd jukbeen, nierpijn en het beklemmende gevoel dat het nergens veilig is. Zelfs niet in het toeristische Miami Beach.

Ik kwam er, moet ik zeggen, met een blauw oog vanaf. Wat zou er gebeurd zijn als de dader een mes had gehad? De tv-zender WSVN (onderdeel van Fox Network) vertelde me over de uitgebreide geschiedenis van de man.

Toen de rechter zondag een borgtocht van $ 1.000 vaststelde voor de recidivist, wenste hij haar in de rechtbank "duizend doden" toe en werd opgesloten. Omdat hij de borgtocht niet betaalde, blijft hij voorlopig vastzitten.

Voor mij is het WK voor clubs in Miami nu voorbij. Ik was altijd van plan om te vertrekken, maar ik had geen dag langer willen blijven. Het is niet leuk om met een zonnebril in het stadion te zitten (zoals ik zondag deed tijdens de overwinning van Bayern op Flamengo ) zodat niemand kan zien wat er met je is gebeurd. Na 35 jaar in het vak mag ik wel een beetje ijdel zijn. Bovendien sta ik als journalist niet graag in het middelpunt van de belangstelling.

Zondagochtend nam de lokale tv-zender contact met me op en vroeg me de aanval voor de camera te beschrijven. Dit ging minder over mijn lot dan over de dader:

De man, 54 jaar oud en "geestelijk gestoord", zoals de politie mij suggereerde, had eerder vrouwen aangevallen en was toch in de gunst van de wet gekomen. De autoriteiten lieten hem ongehinderd door de straten van Miami Beach zwerven.

Hij overviel me in Miami Beach, op het populaire pad langs het strand achter de luxe hotels, op slechts twee blokken van de Starbucks op Collins Avenue, waar ik in 2018 mijn voetbalnieuwsbrief Fever Pit'ch oprichtte. Iedereen die ooit in Miami is geweest, kent dit pad langs het strand.

Je hoort er constant Duitsers praten. Ik hoorde het ook, toen die slordige man uit het niets voor me verscheen en de hele tijd "Bitch" en "Fuck" tegen me schreeuwde.

Misschien heb ik de situatie in eerste instantie onderschat. Ik zei alleen maar: "Houd afstand!" Blijf uit de buurt! Maar de man werd steeds agressiever. Wanhopig smeekte ik voorbijgangers om hulp.

Zelfs de twee Duitsers die ik eerder had ingehaald. Niemand hielp. Ik zette het op een rennen.

Toen raakte de eerste klap me – op mijn linkerjukbeen. Ik viel op de grond en kreeg de tweede klap – op mijn rechterachternier.

Ik stond op en rende gillend weg. De boef zat achter me aan. Ik weet niet eens wat hij van me wilde. Ik had toch geen geld bij me. Ik vond onderdak op 27th Street: een groep daklozen, waaronder een rolstoelgebruiker die de belangrijkste woordvoerder leek te zijn, joeg de aanvaller weg, verzorgde mijn verwondingen en belde de politie.

De zoektocht was meteen succesvol. Ik werd er met een politieauto naartoe gebracht en kon de dader identificeren.

De belangrijkste lokale omroep werd onmiddellijk gewaarschuwd. De cameraman ontmoette me in het stadion vóór de wedstrijd van Bayern en gaf de vragen van de WSVN-redactie door, die ik in kort Engels beantwoordde.

Het verhaal werd uitgezonden in de middag- en avondnieuwsuitzendingen in Miami en was 's nachts het belangrijkste nieuws op de website . Ik ben niet trots op de geringe media-aandacht die het kreeg. Ik vertel je dit allemaal om een ​​andere reden.

In de uren dat mijn wonden genazen, besefte ik een paar dingen. Ten eerste: voetbal is misschien wel het mooiste wat er is, maar het is eigenlijk een bijzaak. Ten tweede: de tv-zender noemde de dader bij zijn volledige naam en bespaarde de kijkers niet de details over waarom hij, gezien zijn strafblad, een gevaar voor het publiek vormde.

Er werd niets verhuld door afkortingen van namen of generalisaties, zoals in Duitsland. Het ging om feiten, informatie, details.

De lokale zender was zo specifiek over de details dat er geen enkel risico bestond op discriminatie van een bepaalde groep uit de maatschappij in het algemeen (wat trouwens onzin zou zijn: het waren uiteindelijk daklozen die mij hielpen).

Op een rustig moment in mijn hotelbed dacht ik bij mezelf: zo hoort lokale journalistiek te zijn. De tv-reportage was snel en grondig gemaakt en vertelde meer dan één individueel verhaal. Maar dit heeft eigenlijk niets met het WK voor clubs te maken.

Overigens bezocht ik de volgende dag de dakloze rolstoelgebruiker op 27th Street die me in mijn nood had geholpen en vroeg hem hoe ik hem kon bedanken. Hij antwoordde: met ontbijt.