'The Rehearsals': het gekste wat ooit in de geschiedenis van televisie is gezien

Als je wilt weten wat het gekste is dat ooit in de televisiegeschiedenis is gezien, kun je alle zes afleveringen van het tweede seizoen van The Trials (Max) bekijken of dit artikel tot het einde lezen . De dementie zelf verschijnt in de laatste aflevering, maar het is niet zeker of je de voorgaande vijf afleveringen kunt doorstaan ​​zonder je overmatig ongemakkelijk te voelen. Nathan Fielder , de bedenker van de serie , is een komiek – een komiek die totaal niet grappig is – die in zijn vrije tijd gesprekken lijkt op te nemen en vogels op te zetten. Ze noemen het 'posthumor'.

Fielders posthumor bracht een serie met zijn eigen naam voort, die we hier gemist hebben, een serie met Emma Stone die natuurlijk erg onaangenaam was ( The Curse ), de productie van dat genie How to with... John Wilson (HBO), en uiteindelijk The Essays , een serie die ergens tussen Jacques Derrida en MasterChef in zit. Als rommel verfijnd wordt, houdt het dan op rommel te zijn? Dit is inderdaad wat Franse denkers zich al decennialang afvragen.

The Rehearsals , in het eerste seizoen, stelde een verontrustende benadering van het concept mimesis voor, spelend met de overeenkomsten tussen origineel en kopie. Kijk, maak je geen zorgen: de man reproduceerde simpelweg ruimtes en situaties in een HBO-hangar, zodat een paar arme stakkers dingen konden oefenen die ze niet durfden te proberen, zoals moederschap of het bekennen van hun academische prestaties. Stel je een jongen voor die zijn ouders wil vertellen dat hij homo is, maar dat niet durft. Fielder helpt hem, in ruil voor het wereldwijd verkopen van zijn privacy , uiteraard. Dus hij reconstrueert het huis van zijn ouders tot in de kleinste details, vraagt ​​twee acteurs om zijn ouders (letterlijk) te bespioneren en hun personages te bestuderen, zodat hij zich aan hun zoon kan presenteren alsof zij hen zijn, en "oefent" vervolgens de bekentenis van zijn seksuele geaardheid met de jongen.

Deze technieken leidden tot een eerste seizoen van The Rehearsals dat veel meer deed denken aan de vernedering van gewone mensen die we zien in talentenjachten en andere realityshows dan aan Franse verfijning. Het walgde zelfs mij.

Het tweede seizoen is echter veel complexer , veel minder schadelijk voor de eer van anderen en uiteindelijk de grootste domheid die een mens ooit in de geschiedenis van de televisie heeft begaan.

Het seizoen begint met nepcommandanten en copiloten die in een eveneens nepcockpit de laatste woorden naspelen van de echte commandanten en copiloten die hun vliegtuigen lieten crashen . De beroemde "zwarte doos", jawel. In al die laatste woorden ("novissima verba", zoals we van Antoine Compagnon leerden, hoe je dat zou kunnen noemen), voelen we aan dat een duidelijke reden voor de ramp was dat de commandanten en copiloten elkaar niet begrepen; de eerste respecteert de laatste niet, en de laatste, zelfs wetende dat ze gaan crashen, waarschuwt de eerste niet omdat hij bang is. Fielder besluit een HBO-serie te maken om het aantal vliegtuigcrashes te verminderen.

De essays gaan daarom over het gebrek aan communicatie tussen copiloten en commandanten , wat je misschien doet afvragen: wat kan mij het schelen? De serie maakt je er juist heel veel om bekommeren. Sterker nog, het maakt het fascinerend.

Fielder, de ster van zijn eigen show , laat een complete luchthaven nabouwen , tot in de kleinste details, in de grote hangars die HBO hem verhuurt. Vervolgens vult hij de nepluchthaven met acteurs die passagiers, piloten en winkelbedienden imiteren. In deze setting introduceert hij een echte copiloot en volgt hem om erachter te komen hoe hij zich gedraagt, wanneer hij zijn assertiviteit verliest tegenover de kapitein met wie hij vliegt, en hoe hij dit alles kan oplossen. De serie sleept zich voort, want om dit alles op te lossen, creëert Fielder zelfs een muzikale talentenjacht .

Hij oefent ook zijn eigen presentatie voor een commissie voor vliegtuigongelukken in het Amerikaanse Congres, voor nep-senatoren, een nep-publiek en in een zorgvuldig nagemaakte setting. Er komt een punt waarop je niet meer weet wat echt is en wat HBO; wie een acteur is en wie een piloot; of waarom dit als een komedie wordt beschouwd, aangezien je er ongeveer net zo om moet lachen als om een ​​Antonioni-film.

Ten slotte verrast Nathan Fielder ons: hij volgt al twee jaar een opleiding tot piloot van lichte vliegtuigen. Hem aan boord zien van zo'n gammel vliegtuig, waar hij niet bepaald goed mee overweg kan, is ongelooflijk stressvol voor de kijker. Maar het kan nog erger.

Plotseling beseft Fielder dat het verbeteren van de communicatie tussen piloten in de cockpit en het verminderen van ongelukken vereist dat hij zelf een passagiersvliegtuig bestuurt en de stress van een commerciële vlucht met honderden passagiers "van binnenuit" ervaart. Kan een HBO-idioot die een korte vliegopleiding heeft gevolgd een commerciële jet besturen?

Ja.

Ik herhaal: ja.

De Verenigde Staten hebben meer cracks dan de Spaanse staatsbedrijven waar we op inspelen, beste vrienden , en het blijkt dat Nathan, als hij het geld heeft, gewoon een tweedehands Boeing 737 met een capaciteit van 300 mensen kan kopen en ermee kan vliegen zoals hij wil, mits hij die 300 mensen niets laat betalen voor het in gevaar brengen van hun leven. De hele bemanning zal acteurs zijn, dus het is niet zo dat er veel verloren gaat als het vliegtuig neerstort.

Deze waanzin sluit The Rehearsals af: een komiek vliegt een 737 na een maand ervaring in een simulator . De vlucht stijgt op en landt. Vreemd genoeg belandt hij niet in de gevangenis.