De lange en kronkelige weg naar eetstoornissen

Anorexia zorgde ervoor dat ze "haar menselijke vorm verloor" en dwong haar om een ​​"nepglimlach" te creëren die haar problemen al jaren verhult, legt Lucie uit in het ziekenhuis in Nantes, in West-Frankrijk, waar ze wordt behandeld voor haar eetstoornissen. Acht jaar lang probeerde ze haar gewicht en lichaam onder controle te krijgen. Ze verloor steeds meer gewicht, totdat ze 'de controle verloor'.

"Het is het verlies van een menselijke vorm, van energie, van leven. In een oogwenk is het leven verloren. Dat is wat deze ziekte met zich meebrengt ", zegt de 31-jarige.

Ze werd in 2020 opgenomen in het ziekenhuis en wordt nu behandeld in een poliklinisch verslavingsbehandelcentrum in het Universitair Ziekenhuis van Nantes (CHU), genaamd "Espace Barbara". Hier worden psychiatrische consulten, gezinstherapieën, therapeutische maaltijden en creatieve workshops aangeboden.

Terwijl ze in een turquoise stoel zit, vertelt de 18-jarige Cléo dat de ziekte "alles van haar heeft afgenomen." "Het bepaalt onze acties en gebaren, het wordt onze identiteit", legt hij uit.

Totdat ze op 14-jarige leeftijd in het ziekenhuis belandde, was de tiener zich "niet bewust" van haar ziekte. "Toen mijn dokter me vertelde dat ik ziek was, geloofde ik hem niet . Ik bleef hem maar vertellen wat hij wilde horen, ervan overtuigd dat ik alles onder controle had," zegt ze.

Jonge patiënten delen ervaringen van ontkenning en zelfhaat , veelvoorkomende elementen bij eetstoornissen.

Momenteel zijn er ongeveer 80 patiënten in behandeling in het Barbara Centrum. De zorgtrajecten duren enkele maanden. De wachttijd voor een eerste consult bedraagt ​​ongeveer vier maanden.

Volgens de Universiteit van Nantes (CHU) is de vraag in Nantes in drie jaar tijd met meer dan 30% toegenomen. Deze trend is in heel Frankrijk te zien. Volgens de Franse Anorexia-Bulimia Federatie lijden bijna een miljoen mensen in het land aan eetstoornissen, voornamelijk jonge vrouwen.

"Er zijn misschien wel vijf van dit soort centra in het land, de ziekenhuizen met volledige service niet meegerekend. Op plekken waar niets is, worden patiënten nog meer in de steek gelaten ", legt Bruno Rocher uit, psychiater en hoofd van het Bárbara-centrum.

Als mogelijke redenen voor de toename van het aantal consultatieaanvragen noemt hij de effecten van de COVID-19-lockdown en de invloed van sociale media op het leven van adolescenten.

TikTok staat vol met berichten die mensen aanmoedigen om hun eetgewoonten onder controle te houden of te verminderen, onder de hashtag #skinnytok. "Je bent niet lelijk, je bent gewoon dik", "Je maag gromt niet, hij applaudisseert voor je", herhalen sommige gebruikers.

Frankrijk en België hebben de Europese Unie onlangs gewaarschuwd voor de gevaren van deze inhoud.

Op haar telefoon zag Cléo steeds meer video's waarin de 'dieetcultuur' werd gepromoot, met in de hoofdrol 'het 'schone meisje': een perfect leven, een mooi lichaam, sporten, gezond eten...', zegt ze. "Je denkt bij jezelf: dat kan ik ook, maar dan ga je te ver", zegt ze.

"Het is niet alleen op sociale media, het is iets algemeners in de maatschappij. We willen dun zijn, we worden mager, extreem mager. We denken dat we dan een perfect leven hebben. Maar achter dit alles schuilt een ziekte en, op een gegeven moment, een val", voegt de 19-jarige Julia toe.

Het is niet alleen iets op sociale media, het is iets algemeners in de samenleving.

Rond het middaguur krijgen de patiënten een 'therapeutische maaltijd', waarna ze moeten rusten. Er zit altijd een personeelslid bij hen aan tafel.

"Het gaat niet alleen om toezicht, maar ook om het stimuleren van gesprekken tijdens de maaltijden, zodat ze van hun bord opkijken . Het is voor hen een uitdaging om dingen te eten die ze niet zelf hebben klaargemaakt, zonder bijvoorbeeld op het vetgebruik te letten", merkt verpleegkundige Katia Drouet op.

" Hier worden ze geconfronteerd met datgene waar ze bang voor zijn: eten, emoties, loslaten", voegt hij toe.

Het pad is soms lastig: ziekenhuisopname, ondersteuning, terugval en een nieuwe behandeling...

Nadat ze zeven jaar geleden 'gedwongen' werd om de medische wereld onder ogen te komen, kwam de 24-jarige Camille weer aan en vond ze 'enige stabiliteit'. Maar zijn wanorde keerde terug, zij het in een ‘andere gedaante’.

Bij Barbara moeten patiënten elke drie maanden drie doelen stellen, waarvan er minstens één met voeding te maken moet hebben.

"Dan zijn er nog de andere aspecten: ze adviseerden me bijvoorbeeld om aan mijn schijnlach te werken... dat ik moest proberen niet te lachen als ik me niet goed voel," zegt Lucie met een vluchtige glimlach. Voor haar is angst voor eten slechts het topje van de ijsberg.