Carlos Alcaraz, de onoverwinnelijke kampioen op Roland Garros met een historische prestatie

• Direct
• Statistieken
• Kroniek

Jannik Sinner is nummer 1, jazeker, maar in deze Big 2 die tennis vandaag de dag is geworden, is Carlos Alcaraz de beste van de twee. En in planettennis. Alleen zo kunnen we de uitslag van deze finale begrijpen, deze twee sets achterstand goedgemaakt met doorzettingsvermogen, geduld en vasthoudendheid. Alcaraz wordt onoverwinnelijk tegen deze Philippe Chatrier, die in grootse stijl de bevestiging van zijn onbetwiste superioriteit viert – fysiek, tennistechnisch en mentaal. Roland Garros-kampioen met een epische en apotheotische prestatie die zijn soevereiniteit op deze baan, in dit tennis, tegen deze tegenstander onderstreept. Tweede opeenvolgende Coupe des Mousketeers en vijfde Grand Slam, van de vijf gespeelde finales. De limiet van het buitengewone in vijf uur en 29 minuten.

"De overwinning is voor de meest volhardende", luidt het gezegde van Roland Garros in de Philippe Chatrier. Het is een spreuk die ook in deze finale van 2025 nog steeds geldt. Er staat veel op het spel, naast de Coupe des Mousketeers: de ervaring van Alcaraz, de groei van Sinner, de Italiaan voor de vijfde keer op rij verslaan, je nummer 1-status bewijzen om een ​​einde te maken aan de verliezende reeks. En het hangt allemaal af van je verstand en je hand.

Daar beginnen de twee aan een eerste reeks aftastingen, met veel respect en veel fouten. De robot Sinner laat zien dat hij een mens is. Hij vertrekt geen spier en zegt dat er een storm in hem woedt, en het voorbeeld is dat hij geen enkele eerste service krijgt en drie breakpoints achterstaat in de eerste game. Hij redt ze, als nummer 1, en omdat Alcaraz' hand ook niet scherp is, twaalf minuten voor de 1-0-stand. Er is spanning, zenuwen, veel statistieken en strategieën die ze hebben geprobeerd te onthouden, maar breakpoints aan beide kanten.

Alerter na een schrikmoment lijkt de Spanjaard de controle te nemen en domineert hij de baseline, hoe ver Sinner ook reikt. Zijn service komt nooit aan, en zonder die slag is hij minder een Sinner. Alcaraz laat zien dat hij hier al vaker is geweest, en er gaat niets boven ervaring om problemen op te lossen.

De Murcian pusht, of wil in ieder geval werken aan zeven breakkansen – wederom een ​​te lange lijst om te verwachten – voordat hij een stap voorwaarts zet. Het is een fata morgana, want het activeert Sinner meer dan zichzelf. De Italiaan, die zonder risico zelfverzekerd is in zijn uitvoering, heeft minder kansen nodig om de service terug te winnen en zijn gelijke spel, geduld, kalmte, strategie en het schaakspel, dat met alles vóór de radertjes wordt gespeeld, terug te winnen.

De wedstrijd is zo intellectueel, zo vertraagd tot het punt van extreme traagheid dat Alcaraz een time-out neemt omdat het zand om hem heen dwarrelt en in zijn oog terechtkomt. Een kleine misstap gaat echter vooraf aan een slechte wedstrijd. De wedstrijd is te traag naar zijn zin, en met een zekere spanning door gemiste kansen volgen drie fouten die niet klopten, net als tegen Lorenzo Musetti in de halve finale. En net als tegen de inwoner van Carrara is het een forehand langs de lijn die Sinner de break en de set bezorgt. In 63 minuten.

De Italiaan heeft al 30 sets zonder tegenstand gewonnen in Grand Slam-wedstrijden, sinds de achtste finales van de Australian Open. Maar hij weet, net als iedereen in Chatrier, dat deze finale niet zo makkelijk zal zijn. Zelfs niet met de sportiviteit van de Spanjaard, die hem een ​​goede service geeft terwijl hem verteld was dat die uit was. Zelfs niet wanneer Alcaraz, bevangen door spanning, zijn armspier weer aanspant en een nieuwe break weggeeft voor 3-0.

Nog steeds een beetje misplaatst, geeft de Spanjaard te veel toe, en het publiek herinnert hem daaraan. "Carlos, Carlos," erkent hij met zijn vuisten in de lucht terwijl hij probeert antwoorden te vinden, zijn gemak, zijn vloeiende spel. Toch toont hij vasthoudendheid, houdt hij stand, met Sinner die serveert en de tweede set wint. Hij was er slechts in geslaagd om één van de zeven mogelijke breakpunten te verzilveren, maar met kalmte en rede slaagt hij erin de achtste te winnen, die cruciaal was om de dynamiek, de stemming en de richting van de wedstrijd te veranderen. Het spreekt boekdelen over Alcaraz' doorzettingsvermogen en over Sinners zekere zwakte, wankel in deze wedstrijd op het scherp van de snede. Het is slechts een break die de Murciaan herstelt en het publiek ontwaakt, draait zich om om hem te steunen, en hij groet terug, want dit was wat hij nodig had.

De betovering werkt in deze gevallen niet op hem. Tenminste niet op korte termijn. Ja, er is een kans om de tiebreak te halen na twee uur spelen, maar het is niet genoeg om zijn angst te bedwingen. Die leidt opnieuw tot meer fouten, en te veel zelfs, want Sinner neemt uiteindelijk het heft in handen en verzegelt de overwinning in die tweede set van 69 minuten, 31 opeenvolgende sets zonder een smet. De berg en de statistieken zijn bergopwaarts, want Alcaraz heeft nog nooit onder deze omstandigheden gewonnen.

Geschiedenis is er om ons te herinneren aan wat er is gebeurd, maar niet om te bepalen wat er vandaag gebeurt. En hoewel het de vonk of de volgorde van andere episodes mist, weerlegt Alcaraz wat er geschreven is met meer vastberadenheid dan vakmanschap. Dit is niet voor de sier, maar voor het werk. Om je eigen pad te vinden en tegelijkertijd te voorkomen dat de zondaar zijn eigen pad kiest.

Na die 5-3 herovering in de tweede set is er een verandering in tempo en houding in de derde set, al heeft dat nog geen vruchten afgeworpen. De directe confrontatie die verwacht werd, begint zich af te tekenen en het niveau stijgt. Het is nog steeds een kwestie van zelfbeheersing voor de Italiaan, en nog niet op zijn hoogtepunt voor de Spanjaard, maar de kaarten worden onthuld en Alcaraz toont zijn vasthoudendheid: zeer diepe returns die Sinner breken, en het wordt een 4-1 overwinning met gefronste wenkbrauwen en een vinger aan zijn oor.

"Daar gaan we. Overtuigd," roept Ferrero vanaf de bank. De pupil luistert en zegt dat hij fysiek alles aankan, tennistechnisch, qua kracht en qua benen, en hij toont ook weer die mentale groei om oplossingen te vinden, om ondanks alles door te gaan. Nu, met zijn forehand op volle kracht, riskeert hij lijnen waar zelfs Sinner niet aan kan tippen, wat hem duizelig maakt bij die grens waar de nummer één ontdekt dat hij nog steeds wat tekortschiet: serveren om de eerste set te winnen, serveren om te holden in de derde. En dan stopt hij zijn vinger weer in zijn oor, want daar draait tennis om: spektakel.

Ze hebben alles uitgesteld tot de vierde set, drie uur na het begin van de wedstrijd. Respect en gelijkheid blijven bestaan, en de glans breekt eindelijk in stijl aan, met 15 rechtstreekse rally's tussen de man met de meeste overwinningen op gravel dit seizoen (21, waarvan één verloren), en de man met de meeste Grand Slam-overwinningen op rij (20, sinds de kwartfinales van Wimbledon tegen Medvedev). Elk punt is een duel, de helft van de baan al in de schaduw, maar de zon schijnt aan de kant van Alcaraz, die zich in de derde game herstelt van een enorm probleem met een "Kom op!" die dwars door Parijs vliegt.

Het is een wanhopige kreet. Hij schittert niet zoals hij dat eerder deed, en hij geeft zijn service weer op in de achtste game. Nog moeilijker, maar er is vastberadenheid, dat betwist niemand. En niemand betwist dat Sinner gegroeid is, maar hij geeft toch toe dat hij een zwak punt heeft, dat blijkt wel uit het feit dat hij bij de return drie matchpoints heeft en niet weet wat hij ermee aan moet. Nou, hij staat tegenover die Alcaraz die ons aan andere krijgers doet denken, die die drie matchpoints spaart en zich toch toestaat om met het publiek te vieren.

Alcaraz, de belichaming van doorzettingsvermogen, zet door en laat de Italiaan sidderen: een forehand in de hoek, een magische volley, een fout en de stand is 5-5, tot groot genoegen van het publiek. Daarmee schrijft hij verder geschiedenis in deze sublieme finale in Parijs.

Er volgt nog een hoofdstuk in de tiebreak, waarin de revolutie van de Murcian wordt bestendigd, steeds sterker, steeds kalmer en meer als Alcaraz wordt. En de zwakheden van de Italiaan worden opnieuw bevestigd, aangezien hij de servicegame die hij in zijn voordeel had, niet vast kan houden, omdat hij die op drie matchpunten verloor. Ook in de tiebreak stort hij in.

De situatie wordt gezien als een langzame dood, zoals Chatrier voorspelde, wat de genadeslag was. Hoewel ze eigenlijk in alles gelijk staan, heeft Alcaraz het gevoel dat alles onder controle is. Ik had al gezegd dat de tegenstander veel moeite zou moeten doen om hem te verslaan. Dominerend, goed, slecht, gemiddeld, met vuurwerk en nat poeder, herwint hij zijn vloeiende bewegingen, wint hij forehands, energie en het scorebord.

Na vierenhalf uur spelen, volledige schaduw op de Chatrier, de zon volledig op de hand van de Spanjaard, die noch zweet noch lijdt onder de inspanning, en meedogenloos tekeergaat. Hij weet dat hij Sinner te pakken heeft waar hij hem wil hebben, vastgepind en bang om een ​​gewonnen finale te verliezen, en uiteindelijk slaat hij hem met een whiplash weg om zijn weerstand in de vierde game te breken. "Break", waanzin en exhibitionistische punten, het was tijd voor wat plezier na al het lijden en de zelfbeheersing.

Er is tijd voor drama, want hij serveert nu om te winnen, maar Sinner komt in opstand bij 0-30. En hij vecht nog harder terug om de break terug te winnen. Meer intensiteit, meer tennis, dat is onmogelijk. Maar deze Alcaraz is immens, buitengewoon, kolossaal. Er zijn driftbuien, en laat ze maar, en er zijn feestjes, laat ze maar. Want hij overwint weer een schrikmoment en klimt in de super tiebreak als de formidabele vechter die hij is. Forehands naar de hoeken, verbluffende dropshots, alsof hij in plaats van een Grand Slam-finale tegen Sinner, met zijn broer aan het trainen was. Eer voor de Italiaan, ja, maar dit keer is hij niet aan de beurt, want Alcaraz verzegelt de wedstrijd met een backhand, balt zijn vuisten, droogt zich af aan zijn handdoek en glimlacht, want een 5-0 voorsprong is geen ontsnapping meer.

Alcaraz blijkt na vijf en een half uur onaantastbaar en verdedigt deze Philippe Chatrier met nagels, tanden, hart, tennis en hoofd. Hij maakt de Italiaan af met een reeks winnaars in volle glorie. En het is wéér een doorn in het oog, en het staat 8-4, en dit zijn de laatste vijf duels in het voordeel van de Spanjaard, en deze is duizend waard, omdat hij zich herstelde van 3-5, 0-4, drie matchpunten, zonder ooit een achterstand van twee sets te hebben ingehaald, om te eindigen met een walk-off in kampioensstijl; tweede Coupe des Mousketeers, vijfde Grand Slam uit vijf finales. Op 22 jaar, één maand en 34 dagen. De jongste na Björn Borg en Rafael Nadal. Zoals Roland Garros zei: "De overwinning is voor de meest vasthoudenden."