PluriNations League

Dagenlang heeft president Isabel Díaz Ayuso, tijdens institutionele vergaderingen of op straat, herhaald dat de plurinationale staat niet bestaat. Het is een uitspraak die de realiteit van het Spaanse nationale team ontkent. En ze doet dat met dezelfde kracht waarmee extreemrechts in Frankrijk in 1998 klaagde dat de spelers La Marseillaise niet zongen en dat het nationale team spelers accepteerde die in Ghana geboren waren, zoals Marcel Desailly. In Spanje is de nationale afkomst niet met zoveel felheid besproken, wellicht omdat het volkslied geen tekst heeft of vanwege de successen die zijn behaald met een voetbal dat erin geslaagd is zich te distantiëren van het patriottische geschreeuw van woede en eer. Na het luidruchtige en vulgaire tijdperk van Javier Clemente hebben de bijdragen van Luis Aragonés, Vicente del Bosque en Luis Enrique in Luis de la Fuente een goede vertolker gevonden, een voortzetting van dezelfde partituur.

De ingrediënten van het recept zijn echter veranderd. Tegenwoordig reageren ze op een realiteit waarin, door diversiteit, sociale, raciale en religieuze nuances prevaleren boven het simplistische fanatisme van uniformiteit. Een uniformiteit die, wanneer het haar uitkwam, uit eigenbelang Kubalas of Distefanos heeft kunnen ontvoeren. Het Spaanse voetbal van vandaag is leuk, dynamisch en verticaal, met meer agressie dan controle en meer vermogen om fouten van tegenstanders uit te lokken dan om een ​​succesvolle strategie te ontwikkelen.

Gisteren was er in de topwedstrijd tegen Portugal meer talent dan discipline te zien.

Qua identiteit bevat elke enigszins eerlijke analyse van de nationale ploeg een duidelijke mate van plurinationaliteit. Beginnend met de coach, een inwoner van La Rioja met een voetbalhart voor Bilbao, leidt Luis de la Fuente een team dat, vanwege het transferbeleid van de twee grootmachten in La Liga , de bijdragen van Barça boven die van Madrid heeft moeten stellen. Deze onevenwichtigheid heeft een marge van centrifugale en perifere vrijheid in de teamformatie mogelijk gemaakt. Een team dat zelfs, zonder fronsen, spontane of administratieve adopties accepteert, zoals die van Huijsen (wat een geweldige speler!) en Le Normand.

Lees ook Spanje is niet perfect en verliest van Portugal na strafschoppen Luis Buxeres | München

Volgens de logica van voldongen feiten logenstraft de aanwezigheid van Balde, Lamine Yamal en Nico Williams het ondubbelzinnige nationalisme dat Díaz Ayuso verdedigt, meer in woorden dan in daden. Het feit dat alle drie hier geboren zijn, sluit niet uit dat degenen die, verankerd in anonimiteit en onwetendheid, een onwerkelijke Spaanse identiteit blijven uitbuiten die zelfs niet doet denken aan de precedenten van bijvoorbeeld Donato, Marcos Senna, Ansu Fati of Engonga, de voorouders van hun ouders negeren.

Gisteren bracht de belangrijke wedstrijd tegen Portugal meer talent dan atletische discipline samen. Dit is cruciaal om te voorkomen dat het spektakel verzandt in overmatige strategische voorzichtigheid. En, als anekdote, is het spannend om te zien hoe Robert Martínez i Montoliu, de zoon van Balaguer, de achting en het respect van een goed team verdient. Met een onbeschaamd Iberisch bewustzijn zong Martínez i Montoliu het Portugese volkslied "Helden van de Zee". Dit vermogen om de nuances van een divers Europa te begrijpen, maakt ook deel uit van de pedagogie van de sport, net als de keuze om geen volksliederen te zingen.