De Neoprime Club: Silicon Valley en de opkomst van defensieverstoorders

OPINIE — Vandaag de dag, na een post-9/11-tijdperk dat gekenmerkt werd door wereldwijde terrorismebestrijding en asymmetrische oorlogsvoering, bereiden de VS zich voor op mogelijke conflicten tussen concurrenten, te midden van een tijdperk van concurrentie tussen grootmachten dat gecompliceerd wordt door disruptieve technologieën. Als reactie hierop ontstaat er een nieuwe golf van defensieaannemers vanuit het epicentrum van de Amerikaanse technologische innovatie: Silicon Valley. Deze bedrijven pakken kritieke technologische hiaten aan op gebieden zoals kunstmatige intelligentie, autonome systemen, ruimtevaartdiensten, cyberoperaties en kleine drones. Ze implementeren geavanceerde oplossingen om capaciteitstekorten op te vullen waarvan de Amerikaanse overheid het bestaan heeft erkend – en ze schalen snel op. Door het binnenhalen van prestigieuze contracten veranderen deze bedrijven de manier waarop het Pentagon met de private sector omgaat.

Onder mensen in de defensietechnologiesector wordt steeds meer gesproken over de opkomst van deze disruptieve spelers in de defensiesector – wat je de neoprimes zou kunnen noemen. Aan ons – een van ons is een technologie-investeerder, de ander een voormalig portefeuillebeheerder bij de Defense Innovation Unit van het Ministerie van Defensie – wordt vaak de vraag gesteld: Is de opkomst van neoprimes echt? Wat is precies een neoprime? Wat definieert een neoprime? We zijn op zoek gegaan naar antwoorden op die vragen, met behulp van data ter ondersteuning van onze observaties. Wij geloven dat neoprimes de cultuur van defensie-overnames veranderen en technologieën ontwikkelen die de manier waarop oorlogen worden gevoerd, zullen veranderen. Veranderingen in defensie-uitgaven en -beleid stellen neoprimes in staat om te groeien en sneller te handelen.

Om te begrijpen hoe we hier zijn gekomen, kunnen we terugkijken naar een cruciale bijeenkomst in 1993, die nu bekendstaat als het 'Laatste Avondmaal'. Na het einde van de Koude Oorlog daalden de Amerikaanse defensie-uitgaven enorm, wat leidde tot een grote bezuiniging. Het Ministerie van Defensie stond onder grote druk om de kosten te verlagen, waardoor de budgetten met ongeveer 30% daalden – van $ 772 miljard in 1989, gecorrigeerd voor inflatie, tot ongeveer $ 531 miljard in 1998. Tegen deze achtergrond riep de toenmalige onderminister van Defensie, William Perry, een cruciale bijeenkomst bijeen, het 'Laatste Avondmaal', met leidinggevenden van de grootste defensieaannemers. Zijn boodschap was duidelijk: het Pentagon kon een uitgestrekt ecosysteem van tientallen grote bedrijven niet langer in stand houden, en consolidatie was onvermijdelijk. De industrie reageerde daarop – meer dan 50 bedrijven fuseerden tot de vijf dominante topbedrijven die we vandaag de dag kennen. Deze overlevenden – Lockheed Martin, Raytheon, Northrop Grumman, Boeing en General Dynamics – ontwikkelden zich tot enorme, verticaal geïntegreerde organisaties die in 2000 ongeveer 60% van de contracten van het Ministerie van Defensie in handen hadden. Decennialang domineerden deze topbedrijven de overheidsuitgaven voor de opbouw en instandhouding van het nationale veiligheidsapparaat, ondersteund door een enorm netwerk van partners en onderaannemers. Maar door de voorspelbare, jaarlijkse financieringsstromen en beperkte concurrentiedruk stagneerde de innovatie binnen deze topbedrijven.

Hoewel veel van deze traditionele primeurs hun wortels meer dan een eeuw terugvoeren, heeft een nieuwe groep Silicon Valley-spelers de arena betreden. Ze versnellen de implementatietijdlijnen en pionieren met een ander model – gedefinieerd door snelle iteratie, softwaregerichte architecturen en een grotere risicobereidheid. Ze implementeren operationele systemen in maanden in plaats van jaren of decennia. Ze bouwen niet alleen prototypes voor demo's en oefeningen – ze schalen de productie op en sluiten miljardencontracten. Hoewel ze de traditionele primeurs qua totaal contractvolume misschien nog niet evenaren, dichten ze de kloof jaar na jaar. Een handvol belangrijke bedrijven neemt het voortouw, terwijl een groeiend aantal startups terrein wint. Gesteund door durfkapitaal en een groeiend netwerk van invloedrijke voorstanders die het beleid en de publieke opinie vormgeven, beginnen neoprimes de manier waarop de overheid de acquisitie, inzet en instandhouding van nieuwe technologieën benadert, te herdefiniëren. Ze worden missiekritisch voor de Amerikaanse defensie-industrie.

Nu deze nieuwe generatie defensieaannemers aan populariteit wint, wat is dan precies een neoprime? Om die vraag te beantwoorden, analyseerden we gegevens van USAspending.gov (het officiële platform van de federale overheid voor het bijhouden van overheidsuitgaven), bestudeerden we SEC-aanmeldingen van publieke defensiebedrijven en verzamelden we persberichten van particuliere bedrijven. We interviewden ook oprichters en durfkapitalisten die zich richten op innovatie op het gebied van nationale veiligheid.

Met dit onderzoek hebben we verschillende bepalende kenmerken van neoprimes en trends in opkomende markten geïdentificeerd. Onze analyse richt zich op een aantal huidige neoprimes – SpaceX, Palantir en Anduril Industries – en op een groep opkomende bedrijven zoals Shield AI, Skydio, Saildrone, Saronic, Hidden Level, Epirus, Relativity Space, Axiom Space, HawkEye 360, Vannevar Labs en anderen. Deze bedrijven beginnen grote defensieprogramma's te leiden met geavanceerde technologieën en een fundamenteel andere benadering van snelheid, software-integratie en levering.

Hieronder schetsen we onze bevindingen en definiëren we de kenmerken die neoprimes onderscheiden. Wij zijn ervan overtuigd dat deze bedrijven de toekomst van de nationale veiligheid vertegenwoordigen – en om Amerika's strategische voorsprong te behouden, moeten we hun oplossingen snel implementeren en opschalen binnen de defensie-industrie.

Kom naar Sea Island, Georgia voor de 2025 Threat Conference van The Cipher Brief van 19 tot en met 22 oktober. Ontdek hoe u uw plaats kunt reserveren op tcbconference.com.

Neoprimes racen vooruit in de kritieke technologische gebieden van het Ministerie van Defensie

Neoprimes zijn in essentie opgebouwd rond opkomende, grensverleggende technologieën – vakgebieden zoals AI en autonomie, geïntegreerde netwerken, biotechnologie en kwantumwetenschappen. Het Ministerie van Defensie heeft de afgelopen jaren formeel het belang van deze technologieën benadrukt door veertien kritieke technologische gebieden te identificeren die een groeiende urgentie weerspiegelen om de wereldwijde concurrentie bij te benen en te overtreffen.

Om deze trend beter te begrijpen, hebben we de vijf meest gebruikte Product Service Codes (PSC's) voor een aantal overheidscontractanten tussen 2018 en 2023 geëvalueerd. PSC's worden door de Amerikaanse federale overheid gebruikt om de producten, diensten en onderzoeken te beschrijven die via contracten worden aangekocht. We hebben deze gegevens verzameld uit de contracttoekenningsoverzichten per leverancier van USAspending.gov. Voor Palantir, SpaceX en Anduril hebben we vervolgens de populairste PSC's voor alle drie geïdentificeerd. We hebben dezelfde analyse uitgevoerd om de top PSC's te bepalen onder de traditionele defensiebedrijven: Lockheed Martin, Raytheon, Northrop Grumman, Boeing en General Dynamics.

De belangrijkste PSC's van Palantir bevonden zich voornamelijk in de categorie informatietechnologie, wat consistent is met hun kerncompetentie op het gebied van dataplatforms en software-integratie. De meeste PSC's die met Anduril verbonden waren, waren geconcentreerd in technische diensten.

Bij traditionele primeurs zoals General Dynamics, Boeing, Lockheed Martin, Northrop Grumman en Raytheon daarentegen, waren de meest voorkomende PSC's sterk geconcentreerd in hardwarecategorieën – zoals structurele componenten van vliegtuigrompen, rotorbladen van helikopters en schokdempers. Vergeleken met nieuwere toetreders bevatten hun portfolio's veel minder PSC's gerelateerd aan software of IT-diensten.

Neoprimes richten zich ook op interoperabiliteit. Traditionele aannemers staan bekend om hun propriëtaire systemen die hun eigen unieke besturingssystemen en beperkte integratie met externe partijen vereisen – zoals drones die alleen met specifieke controllers, computers of veldkits kunnen worden bediend. Maar propriëtaire systemen zijn niet schaalbaar op een slagveld dat steeds meer wordt gevuld met robots, sensoren en drones, vooral omdat soldaten beperkt zijn in het aantal besturingssystemen dat ze mee het veld in kunnen nemen. Neoprimes daarentegen ontwerpen software met interoperabiliteit vanaf het begin – gebouwd om naadloos te integreren met bestaande systemen en alle gegevens te verwerken die de overheid toestaat.

Over het algemeen zijn de oplossingen die neoprimes ontwikkelen vandaag de dag bijzonder relevant, aangezien veel hulpmiddelen uit de Koude Oorlog niet schaalbaar zijn voor de eisen van het moderne slagveld. Zo gebruiken Oekraïense soldaten nu goedkope drones om dure Russische platformen uit te schakelen – tijdens de recente Spider's Web-operatie vielen 117 drones vier Russische luchtmachtbases aan en richtten ze zich op minstens 40 gevechtsvliegtuigen. De operatie bracht een aanzienlijke asymmetrische klap toe aan het Russische leger en de economie in het algemeen, met geschatte verliezen die opliepen tot 7 miljard dollar. De onvermijdelijke verschuiving naar goedkopere, meer toerekenbare platformen dwingt regeringen om te heroverwegen hoe ze grote defensiesystemen ontwikkelen en financieren. Neoprimes en het Ministerie van Defensie haasten zich om technologieën te ontwikkelen die lage kosten hebben om te doden – en tegelijkertijd verdedigingen tegen deze technologieën te ontwikkelen – aangezien deze kleine, dodelijke platformen steeds gebruikelijker worden op moderne slagvelden over de hele wereld.

Meld u aan voor de Cyber Initiatives Group Sunday-nieuwsbrief, met deskundige inzichten in de cyber- en techverhalen van de dag – rechtstreeks in uw inbox. Meld u vandaag nog aan voor de CIG-nieuwsbrief .

Prototyping en directe samenwerking met militairen

Neoprimes bouwen snel werkende prototypes en maken er een gewoonte van om realtime met eindgebruikers te itereren – door ter plekke, ter plekke, wijzigingen door te voeren. We hebben gemerkt dat deze bedrijven niet per se wachten tot het Ministerie van Defensie hun R&D financiert; in plaats daarvan ontwikkelen ze oplossingen waarvan ze denken dat ze voor de hand liggende antwoorden zijn op actuele, dringende problemen en vinden ze manieren om die bij de strijdkrachten te krijgen – vaak ruim voordat er grote inkooporders zijn geplaatst.

Deze bedrijven sturen prototypes "naar beneden" met bereidwillige militairen, soms jaren voordat er formelere aanbestedingscontracten worden afgesloten. Shield AI bijvoorbeeld, zette werkende prototypes van hun AI-gestuurde drones in bij Special Operations Forces in gevechten in het Midden-Oosten. Ze ontvingen kritische feedback en leverden tegelijkertijd praktijkresultaten op voor die early adopters. Andere bedrijven hebben een vergelijkbare aanpak gekozen: eerst geavanceerde technologie leveren aan strijdkrachten – nog voordat er een formele vereiste is – deze ter plekke verfijnen en de bureaucratie later de tijd geven om bij te sturen.

Hoewel we bemoedigd zijn door deze gedurfde inspanningen, erkennen we ook dat het snel inzetten van geavanceerde technologie niet voldoende is. Het belangrijkste is het mogelijk maken en belonen van bedrijven die meetbare impact leveren op missieresultaten en operationele effectiviteit. We dringen er bij het Ministerie van Defensie op aan om deze focus te prioriteren, zowel bij traditionele primes als bij neoprimes.

Op tijd en binnen budget leveren

Neoprimes geven vaak prioriteit aan resultaten boven processen. Zo kreeg Palantir onlangs een contract van $ 178 miljoen van het Amerikaanse leger voor de ontwikkeling van het TITAN-systeem, waarmee het RTX Corporation versloeg in een competitief selectieproces. Opmerkelijk genoeg leverde Palantir het project op tijd en binnen budget op – traditioneel een zeldzame prestatie in defensiecontracten.

Als voorbeeld van de resultaatgerichte aanpak van neoprimes zien we een groeiende voorkeur voor contracten met een vaste prijs boven het traditionele cost-plusmodel. Bedrijven met een vaste prijsstructuur worden gestimuleerd om efficiënt te innoveren, omdat ze een vast bedrag krijgen, ongeacht eventuele overschrijdingen. Dit staat in schril contrast met cost-pluscontracten, waarbij de zittende partij alle kosten vergoed krijgt en daarbovenop een winstmarge, waardoor de druk om lean te werken grotendeels verdwijnt.

Bij analyse van gegevens over overheidsuitgaven zagen we dat bijna 100% van de contracten van Palantir en SpaceX een vaste prijs heeft, terwijl 65-80% van de contracten van Anduril hetzelfde model volgt. Onder de traditionele priemgetallen heeft General Dynamics gestaag een toenemend aantal contracten met een vaste prijs binnengehaald, en de trend is minder duidelijk voor andere partijen.

Dat gezegd hebbende, blijven zowel neoprime-contracten als traditionele aannemers vertrouwen op cost-plus-contracten, aangezien deze de heersende norm blijven in een groot deel van de defensie-industrie. We erkennen ook dat er een voortdurend debat gaande is over het gebruik van vaste prijs- versus cost-plus-modellen in defensie-inkoop. Hoewel voorstanders van contracten met een vaste prijs deze zien als de meest effectieve manier voor de overheid om waarde en verantwoording te garanderen, stellen critici dat vaste prijsmodellen te riskant kunnen zijn voor complexe projecten. Een veelgehoord argument vóór cost-plus is dat het de nodige flexibiliteit biedt wanneer projectvereisten onzeker zijn of veranderen.

Het maximaliseren van de omzet en contractwaarde per werknemer

Neoprimes werken met kleine, wendbare teams – vaak met slechts een fractie van het personeelsbestand van traditionele defensieaannemers. Maar wat ze missen aan omvang, maken ze goed met snelheid en output. Veel van deze bedrijven genereren een hogere omzet of contractwaarde per werknemer.

SpaceX en Anduril hebben verschillende grote traditionele defensie-aannemers overtroffen in termen van verplichtingen per werknemer, en overtroffen daarmee de ratio's van Northrop Grumman, Boeing en General Dynamics. En hoewel Lockheed Martin in absolute termen alle andere bedrijven heeft overtroffen, kan dat worden toegeschreven aan de aanzienlijk hogere omzet – ongeveer $ 51 miljard vergeleken met de $ 3,8 miljard van SpaceX.

Omdat Anduril en SpaceX nog steeds particuliere bedrijven zijn, baseren we hun personeelsaantallen op schattingen uit openbare rapporten. Palantir en alle traditionele prime-bedrijven rapporteren het aantal werknemers in hun SEC-documenten.

Toenemend gebruik van OTA's bij defensie-aanbestedingen

Terwijl Palantir, SpaceX en Anduril koplopers zijn op het gebied van neoprime-technologie, duiken er in deze categorie snel verschillende andere bedrijven op. Shield AI, dat begon met AI-aangedreven quadcopters voor de Amerikaanse Navy SEALs en andere speciale eenheden, zet nu zijn onbemande luchtvaartuig V-BAT in in Oekraïne, Japan en Brazilië. Bedrijven zoals Saildrone en Saronic zetten een reeks autonome drones in, zowel boven als onder water. Cybersecurityleiders zoals Palo Alto Networks, Fortinet en Crowdstrike worden belangrijke spelers op gebieden zoals betrouwbare netwerken en digitale defensie. Commerciële ruimtevaartbedrijven zoals Varda, HawkEye 360 en Astranis ontwikkelen mogelijkheden voor on-demand toegang tot de ruimte, permanente satellietdekking en snelle gegevensoverdracht vanuit de ruimte.

Met de opkomst van neoprimes heeft het Ministerie van Defensie de afgelopen jaren het gebruik van Other Transaction Agreements (OTA's) aanzienlijk uitgebreid, wat een strategische verschuiving naar flexibelere aanbestedingsmethoden weerspiegelt. OTA's, die niet gebonden zijn aan de traditionele Federal Acquisition Regulation (FAR), stellen het Ministerie van Defensie in staat om gemakkelijker samen te werken met niet-traditionele contractanten, waaronder startups en onderzoeksinstellingen. Wij zijn ervan overtuigd dat OTA's, mits correct uitgevoerd, kunnen leiden tot betere, snellere en goedkopere resultaten voor alle betrokkenen, wat tijd, geld en moeite bespaart.

Nadere analyse laat zien dat het gebruik van OTA binnen het Ministerie van Defensie een duidelijke opwaartse trend vertoont. Hoewel het aantal OTA-contracten sinds 2017 vertienvoudigd is, vertegenwoordigen ze nog steeds slechts ongeveer 0,01% van het totale aantal contracten dat door het Ministerie van Defensie wordt toegekend. Het is nog steeds verre van mainstream in de brede acquisitiegemeenschap. Gezien wat OTA's al hebben opgeleverd, kunnen we ons alleen maar voorstellen wat de impact zou zijn als meer contracten op deze manier zouden worden geaccelereerd.

De weg vooruit: samenwerken met Neoprimes om te voldoen aan de opkomende behoeften op het gebied van nationale veiligheid

We geloven dat de Amerikaanse overheid nu de strategische waarde van neoprimes begint te erkennen bij het aanpakken van kritieke capaciteitstekorten. Het Ministerie van Defensie heeft erkend dat het achterloopt op verschillende belangrijke technologische gebieden en heeft bewuste stappen gezet om deze achterstand te dichten. Naast het stimuleren van de diensten om hun gebruik van OTA's uit te breiden, introduceerde het Ministerie van Defensie het Commercial Solutions Opening (CSO)-framework om niet-traditionele leveranciers aan te trekken. Het lanceerde ook het Office of Strategic Capital om flexibelere financieringsopties te bieden en creëerde het National Security Innovation Capital-initiatief ter ondersteuning van de ontwikkeling van hardware voor dubbel gebruik. In de afgelopen twee decennia heeft het Ministerie van Defensie meer dan $ 20 miljard geïnvesteerd in initiatieven voor kleine bedrijven – allemaal veelbelovende tekenen van vooruitgang, maar er is nog werk aan de winkel.

In het hele land winnen tientallen opkomende technologiebedrijven contracten die een paar jaar geleden nog op traditionele contracten zouden zijn gebaseerd. Deze startups verstoren niet alleen de defensie-industrie; ze geven ook actief vorm aan de toekomst van oorlogsvoering. Hun technologieën beginnen invloed uit te oefenen op militaire doctrine, operationele planning en frontlinietactieken.

Deze verschuiving weerspiegelt een bredere transformatie van de prioriteiten op het gebied van nationale veiligheid – een transformatie die wij van harte ondersteunen en waarvan wij vinden dat deze versneld moet worden. Nu deze bedreigingen steeds meer software- en technologiegedreven worden, vinden we het bemoedigend om te zien dat Silicon Valley en zijn neoprimes zich ontpoppen tot natuurlijke leiders in het mogelijk maken van de volgende generatie militaire paraatheid. Nu is het tijd om de inzet te verdubbelen.

Opmerking van de redacteur: De auteurs van dit artikel zijn verbonden aan Brave Capital en MVA (MilVet Angels), die hebben geïnvesteerd in nationale veiligheidsbedrijven zoals Anduril Industries, Shield AI, Aetherflux, Hermeus, Ursa Major en andere.

De Cipher Brief publiceert een reeks perspectieven op kwesties inzake nationale veiligheid, ingediend door zeer ervaren professionals op het gebied van nationale veiligheid.

De geuite meningen zijn die van de auteur en weerspiegelen niet de visie of mening van The Cipher Brief.

Heeft u een perspectief dat u wilt delen op basis van uw ervaring in de nationale veiligheid? Stuur het naar [email protected] ter overweging voor publicatie.

Lees meer door experts aangestuurde inzichten, perspectieven en analyses over nationale veiligheid in The Cipher Brief