De naam is Deaver, Jeffery Deaver: hoe 007 de lees- en schrijfcarrière van Jeffery Deaver een kickstart gaf

The Next Civil War: Dispatches From The American Future, van Stephen Marche. Het beschrijft op heldere en verontrustende wijze de titelgebeurtenis, die niet per se een herhaling hoeft te zijn van de horror van de jaren 1860; er zijn verschillende manieren waarop landen uiteen kunnen vallen en in een slopend conflict terecht kunnen komen.

Eigenlijk is dit een van de vele goed geschreven boeken in mijn boekenkast over de huidige staat van mijn land.

Dus ik voeg Twilight Of Democracy: The Seductive Lure Of Authoritarianism van Anne Applebaum toe. Vijf jaar geleden geschreven, maar wat een vooruitziende blik...

Hoe je een succesvolle AI-datafarm bouwt op een onbewoond eiland door... Wacht. Nee. Doe het opnieuw. De complete werken van William Shakespeare.

Een eilandbewoner zou zich nooit vervelen met het uitgestrekte landschap van personages en verhalen die de Bard creëerde. Drama, geschiedenis, humor, en verdorie, hij deed het allemaal in dichtvorm. Misschien kon ik wel iets leren van Prospero's magie om te ontsnappen.

Twee antwoorden: Ten eerste, de volledige inhoud van de Glen Ellyn Public Library in Illinois . Ik zal het uitleggen. Ik was als jongen een nerd (in de ware zin van het woord, niet zoals nu, wanneer nerds miljardairs zijn). Zonder talent voor sport – of interesse erin – zocht en vond ik troost in de bibliotheek. Boeken redden me van adolescente demonen.

Het tweede antwoord: From Russia With Love van Ian Fleming. Nadat ik dat had gelezen (en daarna de rest van de serie toen die uitkwam), begon ik te lezen. En te schrijven ook.

Ik was toen twaalf, en een dag of twee nadat ik het had afgerond, ging ik zitten om mijn eerste roman te schrijven (oké, een kort verhaal, al bestond het uit drie hele hoofdstukken). Mijn verhaal ging, wacht even, over een spion.

Infinite Jest van David Foster Wallace. Ik geef toe dat het een adembenemend proza ​​en briljant concept is.

Maar proberen de plot(en) te volgen was als het vangen van paling in een aquarium (figuurlijk gesproken; ik heb het nooit geprobeerd). Te experimenteel en zelfingenomen.

Maar ja, ik kies sowieso voor Beethoven boven John Cage. De roman stond natuurlijk op een aantal lijsten met beste boeken van het jaar en werd alom geprezen. Dus, daar heb je het.