De dans van Lorena Nogal omarmt de zonsondergang in Peralada

De schemering valt over het wijnhuis Perelada. Het is 4 juli, maar dan van een andere orde: hier is geen sprake van epos, maar van sluipende actie om de zintuigen te prikkelen en emoties tot bloei te brengen. Dat is wat danseres en choreografe Lorena Nogal (Barcelona, ​​1984) en haar partner in crime Álvaro Esteban nu voorstellen met dit dansduo getiteld Terroir, een opdracht van Perelada voor deze locatiegebonden setting, die al de kelder van de familie Suqué-Mateu is.

De straffe zon heeft op deze tweede dag van het festival even wat verademing gebracht, maar heeft wel een verstikkende hitte en een dreigende lucht achtergelaten. Minder dan 24 uur zijn verstreken sinds de opening en Peralada heeft het publiek al geboeid met de beschouwing van het landschap, de verbinding met de aarde, de manipulatie van druiven, de transformatie van materie en het zintuiglijke genot en de viering.

Omdat de tachtig aanwezigen een rondleiding van vier scènes moeten volgen: de voorstelling begint, verontrustend, op de brug van de boerderij, met een dans die nu in slow motion is. De voorstelling gaat verder door de inheemse kruidentuin op muziek die de jota van Ebrense combineert met Gregoriaanse gezangen. Van daaruit gaan ze naar de proeverij, waar Lorena gekleed is in de esthetiek die ze heeft geïnspireerd in het gezelschap van La Veronal... en haar hoogtepunt bereikt op het dak van de wijnmakerij zelf, met het irrigatiekanaal en die plotselinge zonsondergang waartegen de silhouetten van beide dansers zich aftekenden. Als God bestaat...

Lees ook

Deze vier stillevens roepen verschillende momenten in het transformatieproces op. Maar elk perspectief maakt ze compleet, want het is de toeschouwer die betekenis geeft aan het voorstel.

"Het lichaam is het voertuig om de tijd en de kwaliteiten van het fysieke te verkennen. En muziek, drama en beeldende kunst vullen elkaar aan om de kijker een zintuiglijke reis te bieden, zodat hun eigen ervaring de betekenis van wat ze zien kan completeren", merkte de in Barcelona wonende kunstenaar uren voor de première op.

De verschillende scènes zorgen elk voor een balans tussen smaken, texturen en emoties, en roepen een sfeer op waarin "iedereen zich kan identificeren". Met deze ode aan het land en alle mensen die vanuit hun lichaam, vanuit hun wortels, werken, kwam het publiek gisteren dichter bij de ontdekking hoe levendig en multisensorisch een wijnmakerij is. Zo vol met diverse landschappen...

De kunstenaars, waaronder componist Franco Mento, hebben zichzelf ‘gedistilleerd’ om tot de essentie te komen

De kunstenaars, waaronder componist Franco Mento, hebben zich "zelf gedestilleerd", beweert Nogal, om de essentie te bereiken en die met mensen te delen. En om dat te doen, hebben ze een innerlijke reis gemaakt, door te luisteren en uiteindelijk te beseffen wat ze voor zich zien, "dat landschap vol herinneringen". "Een intieme ontmoeting tussen twee universums: de architectonische en landschappelijke ruimte en onze eigen ervaringen."

Dat de wereld van de hedendaagse dans momenteel zo in de mode is, is te danken aan figuren zoals Lorena Nogal, die onstuitbare kunstenares die als kind zo rusteloos was dat haar moeder besloot haar naar een dansschool te sturen om al die energie te kanaliseren. En niet alleen fysieke energie, maar ook creatieve energie: de winnaar van de National Dance Award 2024 in de categorie acteren begon aan een solide carrière waarin ze de poëtische geest van La Veronal voedde en de geweldige carrière van Marcos Morau, de oprichter van het gezelschap, ondersteunde. Maar al snel ontsproot de kiem van choreograaf.

Nogal maakt deel uit van het Col·lectiu Hotel Escènic, vier collega's van de lichting van 2005 van het Institut del Teatre die, na tientallen jaren van reizen voor hun respectievelijke carrières, een denkbeeldig hotel wilden oprichten waar ze hun bagage, hun bagage, bij thuiskomst konden achterlaten. Een schilderachtig hotel waar ze kortstondig de territoria van kunstenaars uit andere disciplines konden bewonen.

Maar ze onderhoudt ook een solocarrière die haar de plaats geeft die haar toekomt in de choreografie. Met La Veronal was ze een paar maanden geleden te zien in de Lliure de Gràcia, waar ze Totendanz danste, en in september zal ze te zien zijn bij de TNC met die fantasie van beelden, gebaren en lichamen waarmee Morau La mort i la primavera oproept, Mercè Rodoreda's meest raadselachtige roman (die in augustus in première gaat op de Dansbiënnale van Venetië). Maar ze staat te popelen om nieuwe dingen te verkennen, om gedetailleerd aan het lichaam te werken, met een meer organische poëtische benadering.

In die zin heeft hij dit voorjaar twee keer solo opgetreden in de Sala Tallers van de TNC, een keer met zijn HOTEL en Suite No. 4. Do not disturb , geschreven en geregisseerd door acteur Jordi Oriol, en een andere keer met een 20 minuten durende creatie voor vier dansers, die deel uitmaakte van het Europese Coreolab-project.