Bloemen en gefrituurd eten

De ouderwetse uitdrukking 'bloemenspelen' lijkt te verwijzen naar bloemenwedstrijden; hij werd echter gebruikt voor andere publieke activiteiten van verbale aard, zoals poëziewedstrijden in kleine steden. Er zijn andere woorden waarvan de geschiedenis bloemen en verbale activiteiten combineert, zoals 'anthologie' en 'florilege': en die zijn allemaal nauw verwant aan het woord 'lofrede'. We worden onherroepelijk aangetrokken tot de aangenaamheid die in het openbare leven heerst. De wereld zou er veel slechter aan toe zijn als de mensen die zich in het openbaar door middel van verbale activiteiten bewegen, minder aangenaam voor elkaar zouden zijn.

Op het eerste gezicht is dat echter niet de indruk die we krijgen. De indruk die we krijgen is dat degenen die schrijven en lezen wat anderen zeggen – schrijvers, managers, politici, technici, sprekers, kunstenaars en met name anonieme burgers – niet bepaald vriendelijk met elkaar omgaan. Controverses en meningsverschillen komen veelvuldig voor, net als giftige toespelingen, onbepaalde lidwoorden, conditionele zinnen en vage omschrijvingen, die hun uitstraling verspreiden naar iedereen die toevallig aanwezig is.

De eerste indruk is, zoals zo vaak, bedrieglijk. De straling is ongevaarlijk. In eerste instantie kan het doelwit een branderig gevoel ervaren, maar dit verdwijnt uiteindelijk door gewenning. Het is een vergissing om een ​​stinkbom te verwarren met een atoombom. De wolk ziet er hetzelfde uit, het onmiddellijke effect suggereert catastrofes, maar de godin erachter is anders. Het kraken (om de vakterm te gebruiken, die doet denken aan de heerlijke geur van knapperig gefrituurd eten) wordt algemeen verafschuwd, maar achter het kraken schuilt een aangenaam landschap.

De aangenaamheid van het openbare leven schuilt in de manier waarop verschillende mensen tegen elkaar zeggen wat ieder zich voorstelt dat er tegen hem gezegd zou kunnen worden, en waarop hij zich heeft kunnen voorbereiden. Tegenstanders bieden hun tegenstanders routinematig bloemen aan; ze reageren altijd op hun geroep; ze gluren uit het raam; en ze wachten tot hun tegenstanders hetzelfde doen, zodat zij hetzelfde weer tegen hen kunnen doen. Voor een buitenstaander zullen deze bloemen gespannen overkomen. Maar is de geur van gefrituurd eten geen signaal? In het openbare leven is wat er gezegd wordt minder belangrijk dan men denkt.

Het openbare leven is afhankelijk van een combinatie van bloemen en oliebollen; het bestaat uit het behagen van anderen, en dus uit het praten over anderen: niet alleen door te proberen de onovertuigenden te overtuigen en de beïnvloedbare te imponeren, maar ook door de ergste gedachten van anderen te raden voordat ze bij hen opkomen; en hen te vleien als een waarzegster of een psycholoog. Het is algemeen erkend dat niets zo prettig is als oliebollen, dat wil zeggen, spanning. Spanning is dus een belangrijk middel tot vleierij. En er lijkt geen goed alternatief te zijn. We zouden het publiek kunnen vertellen dat we niet bezig zijn met het uitdelen van bloemen; maar dat zou de spanning vergroten en contraproductief zijn.