Criminaliteit in de NHS?

In de media werd gemeld dat een dermatoloog in het Hospital de Sta Maria in Lissabon 417.000 euro ontving voor 10 dagen werk, terwijl hij de rest van de tijd ziek was.

De betreffende dermatoloog is 33 jaar oud en verdiende als startende specialist op één werkdag ruim 51 duizend euro.

Dermatologie is altijd al een medisch specialisme geweest dat pas de laatste jaren kleine operaties is gaan uitvoeren. Het gaat om eenvoudige ingrepen die gemiddeld zo'n 10 minuten duren en in een spreekkamer of aangrenzende praktijkruimte kunnen worden uitgevoerd. Coderingstechnisch gezien kan het nooit worden beschouwd als een poliklinische ingreep waarvoor (volgens de wet) een anesthesist en een uitslaapkamer nodig zijn. Daarom kunnen deze kleine dermatologische ingrepen alleen als kleine chirurgie worden beschouwd, hoewel ik niet begrijp hoe ze in het SIGIC-systeem kunnen worden opgenomen.

Dit nieuws kwam voor mij niet als een verrassing, afgezien van de exorbitante bedragen die werden betaald en hoe een dienstdirecteur het programma en de codering overdroeg aan de jongste arts binnen de dienst, die ook de volledige verantwoordelijkheid zou dragen voor de verdeling van het werk onder de oudere artsen. Dit alles gebeurde zonder enige controle, inclusief hoe de codering werd uitgevoerd of of deze daadwerkelijk overeenkwam met het uitgevoerde werk. Het was de persoon zelf die de coderingsgegevens invoerde, en hij was de enige codeur binnen de dienst!

Maar de realiteit en het meest verontrustende is dat de managers van Sta. Maria dit bedrag zonder enige voorafgaande controle hebben betaald, en dit bedrag had onmiddellijk alarmbellen moeten doen rinkelen.

Twee conclusies:

Ofwel tekenen ze daadwerkelijk zonder enige beoordeling, wat incompetentie en onzorgvuldigheid aantoont, ofwel zijn ze al gewend aan betalingen van identieke bedragen zonder enige voorafgaande controle, wat zeer ernstig is. In dit geval lijkt er sprake te zijn van fraude en vervalsing van digitale documenten en dus van een misdrijf, dat door de Orde van Artsen en met name door het Openbaar Ministerie moet worden onderzocht.

Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een B-film waarin de regisseur niet weet hoe de film zal aflopen. Als ik de regisseur was, zou ik het volgende doen:

1 – onmiddellijke schorsing van de verdachte van alle ziekenhuisactiviteiten terwijl het onderzoek loopt, wat snel moet gebeuren aangezien de zaak duidelijk is;

2 – Dezelfde behandeling voor de dienstdirecteur;

3 – Ontslag van de Raad van Bestuur die de betaling had goedgekeurd, zonder enige controle. Als de Media niet hadden geklaagd, zou de zaak onopgemerkt zijn gebleven. Iedereen zou ongedeerd zijn gebleven, met de mogelijkheid om soortgelijke handelingen te blijven verrichten (hoeveel andere soortgelijke gevallen zijn er?).

4 – Mogelijk ontslag van de minister van Volksgezondheid, die eenvoudigweg zei dat het SIGIC-programma lacunes vertoont en haar volledige vertrouwen in de Raad van Bestuur herhaalde (die nu pas heeft verklaard dat zij een audit van de dienst zal uitvoeren nadat de betaling is goedgekeurd en verricht);

5 – Een onmiddellijk onderzoek door de Orde van Artsen en het Openbaar Ministerie.

Dit SIGIC-programma bestaat al zo'n 20 jaar en wordt op volstrekt ongecontroleerde wijze uitgevoerd, zonder periodieke evaluaties die minstens jaarlijks uitgevoerd zouden moeten worden om te weten hoeveel miljoenen er zijn uitgegeven en welke voordelen dit werkelijk voor de bevolking heeft opgeleverd. Dat wil zeggen, een methodische studie die kosten/baten wordt genoemd, want alles wordt betaald door de belastingbetaler, die immers recht heeft om geïnformeerd te worden.

Hoewel de zogenaamde NHS veel ernstiger problemen heeft (ziekenhuisspoedeisende hulp), worden wachtlijsten, door politieke onwetendheid en hypocrisie, gebruikt als politiek wapen, vooral in deze toch al lange eeuw (1/4). Zou het ernstiger kunnen zijn dan de ramp met de ziekenhuisspoedeisende hulp?

Ik was ongeveer 25 jaar directeur van de afdeling chirurgie en ziekenhuisdirecteur, en wachtlijsten waren voor ons nooit een probleem. Een chirurg is een arts die chirurgische klinieken beoefent voordat hij technicus wordt, en daarom kunnen en moeten wachtlijsten selectief zijn. Dat wil zeggen dat er aandoeningen zijn die voorrang moeten krijgen en andere die kunnen wachten zonder dat de patiënt er last van heeft. En als deze niet-prioritaire aandoeningen de patiënt bijvoorbeeld arbeidsongeschikt maken, kunnen ze voorrang krijgen. Het is allemaal een kwestie van gezond verstand!!!

Politici zijn in hun onwetendheid, die vooral voortkomt uit partijpolitieke belangen, voortdurend bezig met het bedenken van wetten, zonder ook maar te proberen de wetten te kopiëren die al tientallen jaren in andere ontwikkelde landen bestaan. Deze uitvindingen leiden normaal gesproken tot ondraaglijke uitgaven die niets oplossen en de zaken alleen maar ingewikkelder maken.

Er werd een wet aangenomen om de wachtlijsten aan te pakken. Als een patiënt/cliënt langer dan een bepaalde tijd had gewacht, kon hij/zij ervoor kiezen om geopereerd te worden in een privékliniek (die in deze eeuw als paddenstoelen uit de grond schieten), ongeacht de pathologie. De kosten werden gedragen door de ziekenhuisadministratie. Dit leidde tot ondraaglijke kosten voor de ziekenhuizen en er waren zelfs gevallen van belachelijke pathologieën die in Spanje werden geopereerd! Op een dag, toen ik niet meer in het openbare ziekenhuis lag, ging ik een patiënt van mij laten opereren in een privékliniek. Het was maandag en toen ik de operatie in het register registreerde, zag ik tot mijn verbazing dat een arts die niet bekend stond om zijn ethiek, op zaterdag zeventien spataderen en op zondag zestien had geopereerd. Drieëndertig patiënten werden in het weekend geopereerd!! Wie had hier baat bij? Zeker niet de wachtlijsten, en ik betwijfel ten zeerste of het de geopereerde patiënten ten goede kwam. Het enige voordeel was voor de arts en de privékliniek waar de operatie werd uitgevoerd.

Omdat dit economisch ondraaglijk werd voor het management van staatsziekenhuizen, dacht men dat de wachtlijsten in openbare ziekenhuizen konden worden opgelost door extra werkuren in te voeren en per stuk te betalen met een specifieke codering. In principe leek dit een redelijke oplossing, maar het kon veel ethische risico's met zich meebrengen als het niet strikt werd gecontroleerd door het ziekenhuismanagement (bijna, met uitzonderingen die volledig aan de clientèle van de partij werden overgelaten).

In die tijd werd ik door een helaas overleden arts met ruime ervaring in ziekenhuismanagement als directeur van het Hospital de Santo António uitgenodigd voor een informele bijeenkomst. Onze unanieme mening was ongeveer als volgt: 1 - er konden nooit meer operaties worden uitgevoerd in meer uren dan tijdens de normale werkuren; 2 - het zou een tijdelijke oplossing zijn voor een jaar, waarna alles zou worden geëvalueerd; 3 - het zou alleen worden toegepast op pathologieën die (met gerechtvaardigde uitzonderingen) als prioritair werden beschouwd. Wij hebben hierbij verschillende voorbeelden gegeven.

Dit alles was in dovemansoren gericht.

Ondertussen is Verordening 45-2008 van 15.01 gepubliceerd, die de SIGIC reguleert, en ik heb een paar dagen geleden geprobeerd die te lezen. Maar dat lukte niet! Het bestaat uit acht delen en 150 artikelen, waarvan sommige bij ministeriële verordening moeten worden vastgelegd (wat betekent: nooit). Voor mij, die geen jurist ben, is het een Portugese puinhoop! In mijn onwetendheid had een A4-tje volstaan.

Voor zover ik weet, is er nog nooit een audit uitgevoerd naar het SIGIC-systeem, dat al zo'n twintig jaar volledig uit de hand loopt!! Nu, aldus de minister, zullen er audits worden uitgevoerd naar het hele systeem, waarvan verwacht wordt dat ze snel, serieus en transparant zijn, en dat de belastingbetaler weet hoeveel honderden miljoenen er zijn uitgegeven, goed of slecht. Het is jammer dat ze pas worden uitgevoerd nadat het onderzoek en de publicatie van de klacht in de media zijn afgerond.

Ook de Orde van Artsen is verantwoordelijk voor het uitvoeren van een onderzoeksproces, temeer daar de goede naam van haar professionals op het spel staat.

Geneeskunde is een beroep dat een zekere roeping vereist, begrip van de problemen van patiënten en het vermogen om met hen en onze mislukkingen om te gaan. Er is geen kwaad in eerlijk geld verdienen. Zoals in elk beroep zijn er, zonder uitzondering, eerlijke professionals met een onberispelijke ethiek, en anderen die dat niet zijn en het beroep slechts zien als een bron van hebzucht.

Daarom moeten deze controles, onderzoeken en navraag snel gebeuren en mogen ze niet (zoals bij ons vaak gebeurt) zich in de loop van de tijd voortplanten, in de vergetelheid raken en zelfs verjaard raken. Het is immers noodzakelijk om het kaf van het koren te scheiden, niet om iedereen over één kam te scheren en de rechtvaardigen voor de zondaars te laten betalen.

Ik moet concluderen dat de grootste verantwoordelijkheid ligt bij de politieke klasse, de ziekenhuismanagers en de ministers van Volksgezondheid, die het SIGIC-programma ongeveer twintig jaar lang zonder controle en zonder managementmechanismen hebben gelaten.

PS. In mijn volgende artikel zal ik het hebben over het meest ernstige probleem in de gezondheidszorg in Portugal: de noodhulpdiensten in de derde wereld die al tientallen jaren bestaan, en hoe makkelijk die op te lossen zijn! Tip: ga naar Galicië!