Wat heeft Chega wat jij niet hebt?

Chega bouwde een deel van haar politieke kapitaal op als een partij die machtsbubbels doorbreekt. In tegenstelling tot partijleiders, die zich tussen de parlementskantoren en de wandelgangen van Lapa en Rato bewegen, profileert Chega zich als de stem die luistert naar Zé en Maria, gewone burgers die vaak onzichtbaar zijn voor de macht van de centristen. Democratie vereist immers dat er naar iedereen wordt geluisterd en dat er rekening wordt gehouden met iedereen, ook met degenen die door velen als ongeschoold of onbekwaam worden beschouwd. Het gaat erom naar hen te luisteren en samen met hen beleid te ontwikkelen. Onder deze weeskinderen van de democratie vond Chega vruchtbare grond, vooral ten zuiden van de Taag, waar het zaad van beloften op dorre grond viel en waar gemeenschappen verlaten werden achtergelaten. Door de toevlucht te nemen tot onthouding werd een bijna messiaans geloof geboren, een schreeuw die in stilte werd opgesloten.

In een tijd waarin religieuze overtuigingen worden verborgen uit angst voor sektarisme, benadrukt Chega openlijk de verbondenheid met christelijke waarden. Hij bedekt zichzelf niet met de hoofddoek van Arafat, maar gebruikt de Bijbelse retoriek als uitdrukking van zijn identiteit. De trots die men voelt bij het verdedigen van de joods-christelijke tradities, weerspiegelt ook de angst dat deze tradities zullen worden uitgewist door de vloeibare moderniteit, antiklerikalisme en relativistisch globalisme. Door het christendom opnieuw te integreren in het politieke discours, verbindt de partij zich met hen die geloof zien als een fundament van de nationale en culturele identiteit.

Dit gebaar brengt ook de last van irrationaliteit en charisma met zich mee. Charisma verwijst in de brieven van Paulus naar geestelijke gaven. Het gaat niet om verdienste, inspanning of roeping. Het is een mysterieuze genade, een aangeboren talent dat niet te achterhalen is. Charisma is een verkiezing. Ricardo Araújo Pereira definieerde het op een merkwaardige manier: "Ik weet niet wat het is, maar ik weet wat het niet is."

André Ventura is, of je het nu leuk vindt of niet, een charismatische figuur. De kreten die hij uitspreekt zijn messcherp, onmiskenbaar en moeilijk te weerleggen. De tekst zoekt geen toevlucht in academisch jargon en verliest zich niet in vage of lastige toespraken. Hij spreekt op een rauwe, eenvoudige en overtuigende manier. Terwijl velen nog steeds vastzitten aan traditionele communicatieformaten, begeeft Chega zich op het terrein van sociale netwerken. In deze ruimte geef je het verhaal vorm naar jouw eigen smaak, waar de boodschap zonder filters en met virale impact circuleert.

Chega verwoordt wat velen denken, maar weinigen durven te zeggen. Onderwerpen als immigratie en de woke -agenda worden openlijk besproken. Net als CMTV, dat aanvankelijk werd beschuldigd van sensatiezucht maar al snel een groot publiek wist te trekken door dingen te zeggen die anderen juist niet durfden te zeggen, doorbreekt Chega taboes en trekt het mensen aan die genoeg hebben van politieke correctheid. Veel partijen volgden het populisme in de voetsporen en imiteerden de stijl in posters en toespraken, maar de tekst was slechter dan het origineel.

Chega wist hoe hij de ontevredenheid over het rechtssysteem en het groeiende gevoel van straffeloosheid maximaal kon uitbuiten. Het legt het geweld in de wijken bloot en schuwt de bloedige misdaden niet. Het doet een beroep op instincten, autoriteit en de duistere kant van de menselijke natuur. Ongeacht de kritiek die op de toepassing van zijn strafrechtelijke voorstellen kan worden geuit, vindt zijn pathos weerklank bij degenen die vinden dat de staat de controle over de straten en de rechtbanken is kwijtgeraakt.

Uiteindelijk is Chega's grootste troef juist datgene wat het mist: het kent niet het gewicht van stagnerende absolute meerderheden, noch een verleden van faillissementen of bezuinigingen. Er zijn geen ministers betrokken bij schandalen, noch oud-premiers die van corruptie worden beschuldigd. Deze afwezigheid van een verleden geeft hem een ​​symbolisch voordeel: hij kan de vinger wijzen zonder dat hij last heeft van schuldgevoelens.

Om al deze redenen mogen traditionele partijen zich niet verraden voelen door de kiezers. Ze moeten nederig genoeg zijn om te erkennen dat ze zelf het vertrouwen hebben verraden van degenen die ooit op hen stemden.