Antakya, waar ik me gelukkig voel

Een van de eerste plekken die ik in Antakya zag, was de Sint-Pieterskerk. De kerk bestaat uit een 13 meter diepe, 9,5 meter brede en 7 meter hoge grot, uitgehouwen in de rotsen ten westen van de Staurisberg. De kerk werd gebruikt voor geheime bijeenkomsten van christenen. Het wordt beschouwd als een van de oudste kerken.

Uit de beginperiode van de kerk zijn alleen fragmenten van de vloermozaïek en resten van muurschilderingen rechts van het altaar overgebleven. Men vermoedt dat de tunnel die naar de berg leidt ooit werd gebruikt door christenen die zich hier verzamelden om te ontsnappen tijdens aanvallen. Het water dat uit de rotsen sijpelde en zich in de trog verzamelde, werd gebruikt voor de doop.

Na een bezoek aan de kerk, terwijl we door de straten van Antakya liepen, gaf Zafer Atay ons informatie over de Kurtuluşstraat: "Straatverlichting is een symbool van beschaving. Straatverlichting werd voor het eerst in ons land geïnstalleerd in de eerste eeuw, in Antakya. Hier in deze straat..."

In de toekomst worden zes hotels gebouwd op de plek van musea waar reusachtige mozaïeken zijn opgegraven.

We aten de kebab niet in een restaurant in dezelfde straat, maar bij de slager van Sağıroğlu. Het is een heerlijke maaltijd die makkelijk en lekker is, en waarvan je zegt: "Ik weet het niet." De ingrediënten worden door de slagers bereid in de gewenste hoeveelheid. Ze bereidden het ook voor onze ogen, waarbij ze het vlees en de toevoegingen op speciale manieren voor veel klanten samenstelden. Mithat Kalaycıoğlu, hoofdredacteur van Hatay Newspaper, had besteld, de door de slager bereide ingrediënten werden in de oven gebakken en aan een tafel voor twintig personen in de winkel geserveerd. We doken met smaak in de schalen met warm pitabrood.

Op de eerste dag dat we in Hatay aankwamen, reisden we naar het district Samandağ. We vervolgden onze tocht door de alevitische soennitische dorpen en steden, bewonderden de schoonheid van de Musa-berg en namen een flinke dosis zuurstof in onze longen. Onze route stopte bij het dorp Vakıflı. Dit Armeense dorp, dat biologische landbouw beoefende, produceerde diverse likeuren, wijnen, jams, siropen, zepen en medicinale kruiden.

Een van de interessante dorpen die we passeerden was het dorp Hıdırbey. De gigantische plataan op het plein was precies 1600 jaar oud. Maar het was niet zijn leeftijd die hem anders maakte. De mensen geloven dat deze boom de staf van de profeet Mozes was. Ze vertellen het volgende verhaal:

Nadat ze elkaar hadden ontmoet op een rots aan de kust van Samandağ, dat tegenwoordig wordt bezocht, gingen Hz. Musa en Hz. Hızır de berg op... Tijdens hun wandeling op de berg kwamen ze bij een beekje. Hz. Musa wilde water uit het beekje drinken. Toen hij zich omdraaide om zijn staf te halen, zag hij dat de staf wonderbaarlijk was uitgebloeid en liet hem daar achter. Men gelooft dat deze boom die staf is. Mensen uit de omgeving bezoeken deze boom, doen wensen en zeggen gebeden op. Ze geloven dat hun wensen en gebeden zullen uitkomen. Er zit een gat van precies 5,40 meter in deze beschermde boom. Er passen gemakkelijk 5 mensen in dit gat. De boom heeft een omtrek van 20 meter en is 16,50 meter hoog. We genoten ervan om in de tuin van het koffiehuis naast de boom te zitten en van onze thee te nippen in de schaduw van de enorme plataan.

Een van de interessante en weinig bekende ruïnes van Antakya was de Tituztunnel in de regio Çevlik. Dit was een oude havenstad, gesticht door Seleucus Nikator in 300 v.Chr. De stad bevatte een tempel, een akropolis en een necropolis. Om te voorkomen dat de haven, die belangrijk was voor de handel in het Middellandse Zeegebied, vol zou lopen, werd de richting van het water uit de bergen veranderd met behulp van gigantische tunnels en kanalen. Er bevinden zich twaalf rotsgraven bij een 7 m hoge, 6 m brede en 1380 m lange tunnel, gemaakt door mensenhanden, die werd voltooid in de tijd van Titus. De Beşikli-grot is een bezoek waard.