“Wees stil!” – Een meningsverschil tussen vliegtuigpassagiers escaleert in de lucht boven Maleisië

Onlangs ontstond er een conflict tussen verschillende gevoeligheden in de avondlucht boven Maleisië. Een conflict tussen verschillende passagiers escaleerde op een Air Asia-vlucht vanuit Kuala Lumpur.

Het cabinepersoneel had moeite om het ruziënde stel uit elkaar te halen, en het veiligheidspersoneel stond al klaar bij de landing in Sichuan, China. Het begon allemaal met een simpel verzoek.

Nadat het vliegtuig zijn kruishoogte had bereikt, werden de lichten gedimd – een teken dat de rust op de stoelen moest terugkeren. Drie vrouwen bleven echter luid met elkaar praten.

Uiteindelijk vroeg een man hen om wat zachter te praten. Ze weigerden en zetten hun gesprek op hetzelfde volume voort, waarop de man naar verluidt op agressieve toon schreeuwde: "Stil! Ben je gek? Ik wil slapen." De situatie escaleerde. Alle betrokkenen schreeuwden tegen elkaar, en op een video is te zien hoe twee van de vrouwen fysiek gewelddadig worden.

Pas toen het cabinepersoneel ingreep en de veiligheidslichten in het gangpad aangingen, keerde de rust terug. Een andere passagier vertelde later aan PR-bureau Viral Press. Zij zat in hetzelfde vliegtuig en filmde de scène. Air Asia bevestigde het incident aan persbureau Associated Press.

De escalatie rond Maleisië vertelt het verhaal van twee tegengestelde gevoeligheden en een groot verlies. Aan de ene kant kunnen delen van de samenleving het steeds minder verdragen. Een huilende peuter? Verontrustend. Slaan aan de tafel naast je? Een last. En laten we het maar niet hebben over het luide kauwgom kauwen van de persoon naast je in de bus. Hoge geluidsgevoeligheid heeft nu een naam en een psychologische rechtvaardiging: misofonie.

Thuiswerken, het gebruik van noise-cancelling koptelefoons of minder sociale activiteiten – d.w.z. minder tijd doorbrengen in het gezelschap van anderen, soms vreemden – kunnen leiden tot een verhoogde gevoeligheid.

Zo zijn er mensen die de aanwezigheid van anderen zo intens waarnemen dat ze het bijna ondraaglijk vinden. Daartegenover staan degenen die zich simpelweg niet lijken te realiseren dat er naast henzelf en hun behoeften nog andere mensen zijn.

Sociaal acceptabel worden betekende ooit leren dat je je in verschillende ruimtes anders moest gedragen, vooral wanneer je die ruimtes met anderen deelde. Wie thuis graag met zijn voeten op de bank lag, wist ook dat hij dat in de trein niet moest doen. Wie in de wachtkamer naar muziek luisterde, deed dat met een koptelefoon. En wie vloog, hield zijn gesprekken op een gematigd volume – wetende dat de ruimte klein was en het aantal mensen groot.

Dit gedrag, dat we vandaag dreigen te verliezen, noemen we consideratie. Het is een hoeksteen van fatsoen en is gebaseerd op het besef dat we niet alleen zijn op de wereld. En op de bereidheid om ons in de maatschappij zo te gedragen dat we anderen zo min mogelijk hinderen.

Alleen deze bereidheid maakt respectvolle interactie mogelijk. Iemand die echter alleen om zichzelf en zijn eigen behoeften geeft, zal waarschijnlijk niet eens nadenken over interactie. Wanneer iemand eraan herinnerd wordt dat er andere mensen zijn, voelt hij zich zelden beschaamd. In plaats daarvan hebben velen het gevoel dat hun vrijheid wordt ingeperkt – vraag maar eens aan iemand in een volle trein om de luidspreker niet te gebruiken voor zijn telefoongesprek. De reactie varieert dan van onbegrip tot woede en verbale represailles.

Het enige verrassende aan de taferelen in het Air Asia-vliegtuig is misschien wel dat we dergelijke verhalen niet vaker horen. Misschien nog niet.